Sportlessen voor hartpatiënten
[dropcap]W[/dropcap]aarom bieden sportscholen geen speciale trainingen aan voor hartpatiënten? Dat vroeg ik me in maart af. Het blog belandde tussen m’n concepten. Maar het idee bleek niet zo gek…
‘Cardiologen naar de sportschool’, kopte De Telegraaf afgelopen weekend. Hè? Wat? Zou het echt? Ik las even verder. Wow, wat cool!
Sportlessen
“Schat! Weet je nog dat ik riep dat het gek is dat er geen speciale sportlessen voor hartpatiënten bestaan terwijl er wel steeds meer mensen met hartproblemen zijn?” Vriend liet met moeite even zijn blik los van de televisie. Hij was aan het Netflixen. “Dat zei ik toen jij na je revalidatie bij een normale sportschool wilde sporten.”
Langzaam ging er een lampje branden. Niet zo gek dat het belletje niet gelijk rinkelde trouwens. Hij krijgt nogal veel informatie van mij te verwerken. Om je een beeld te geven: er staan momenteel veertig concepten klaar. Allemaal stukjes tekst die uiteindelijk een blog worden en vaak al enthousiast aan Vriend worden meegedeeld met de woorden: ‘ik heb weer iets nieuws bedacht!’.
Praten
Maar terug naar de sportende hartpatiënt. Vriend kreeg bij het revalideren als advies dat hij tijdens het sporten nog moet kunnen praten. Hij vindt zwemmen het leukst. Het enige wat hij dan wel moet doen is aan de badmeester doorgeven dat hij een S-ICD heeft. Mocht het apparaatje besluiten af te gaan als hij in het water ligt…
Heartlife kliniek
Maar in Amsterdam kom je dus binnenkort in de sportschool cardiologen tegen die hartpatiënten begeleiden zodat ze na de revalidatie blijven bewegen. De primeur van deze leefstijlbegeleiding is voor Sports World Amsterdam.
Cardioloog dr. Janneke Wittekoek en oprichtster van de Heartlife Kliniek heeft zich samen met leefstijlcoach Sanne Bernhart aan dit initiatief verbonden, schrijft De Telegraaf.
Begeleiding
Wittekoek vindt het begrijpelijk dat het na de intensieve begeleiding door het ziekenhuis moeilijk is om in beweging te blijven. Volgens haar spelen angst en onzekerheid hierbij een belangrijke rol.
“Wat kan het hart nog aan? Waar ligt de grens? Ook op het terrein van seksualiteit zijn de onzekerheden groot…”
Plezier
De initiatiefnemers willen onder meer dat de hartsporters weer plezier krijgen in gezond leven. Er zijn sportlessen met leefstijltrajecten in verschillende varianten. Ze duren minimaal een jaar.
Ik vind het een geweldig idee en hoop dat deze speciale sportbegeleiding straks overal in het land is te vinden. Wat vinden jullie van de sportlessen voor hartpatiënten? Zou het iets zijn voor jouw partner of voor jou? Laat het weten in een reactie!
Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver,
(eind)redacteur en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet
en verwent haar twee katten.
Ik ben 27 jaar oud en sinds 2 jaar zwaar hartpatient. Ik heb een erfelijke hartspierziekte genaamd cardiomyopathie. Hierdoor ben ik volledig afgekeurd voor werk en leef ik met een aantal beperkingen. Ik ben al tijden op zoek naar sporten onder begeleiding en/of met andere lotgenoten! Het zou mijn dagen weer wat invulling geven en hopelijk mijn conditie iets verbeteren. Daarnaast kom je daardoor misschien wat meer in contact met lotgenoten wat de ziekte minder eenzaam maakt. Jouw artikel klinkt voor mij dus als goed nieuws en geeft hoop!
Groetjes,
Renske
Hoi Renske,
Wat heftig dat je op je 25e erachter kwam dat je een erfelijke hartspierziekte hebt en daardoor zelfs volledig bent afgekeurd. Ik heb cardiomyopathie even opgezocht, want ik kende het nog niet. Hoe kom jij je dagen nu door?
Ik hoop dat de sportlessen snel in de rest van het land zijn te volgen. Of heb jij mazzel en woon je in (de buurt van) Amsterdam?
Vrolijke groet,
Cilla
Hoi Cilla,
Voordat ik ziek werd werkte ik 40 uur per week als Casemanager bij een arbodienst. Ik hield van mijn baan en zat vol ambities. Hiernaast hield ik er een druk sociaal leven op na en ging ik na het werk vaak hardlopen.
Het ergste vond ik inderdaad het feit dat ik niet meer kon/kan werken. Het enorme lege gat waarin je valt is niet te beschrijven. Je sociale wereld verkleint en je voelt je niet meer verbonden met de buitenwereld, je mist je plekje in de maatschappij. Ondanks vele lieve vrienden, familie en je partner ben je toch vaak alleen, zij werken immers en hebben wel een sociaal druk leven. Ik grap er weleens over dat ik nu al met pensioen ben..maar eigenlijk voelt t triest.
Gelukkig ben ik niet iemand die te lang bij t negatieve wilt stilstaan en sla ik me door de dagen heen. Door mijn enorme energie tekort ben ik erg beperkt in dagelijkse activiteiten en soms zelfs in de simpelste dingen. Om toch bezig te blijven ben ik begonnen met de hobby sieraden maken en krijg ik zo hier en daar een verzoekje. Hier vind ik een hoop ontspanning en plezier in! Verder denk ik dat ik ondertussen een proffesionele kenner ben van alle series en films die op Netflix draaien haha.
Ik hoop ooit wat meer dagbesteding te krijgen door inderdaad bijv een paar keer per week onder begeleiding en evt met lotgenoten te kunnen sporten of iets anders. Een doel en deelname van de maatschappij is toch een groot gemis!
Complimenten voor de door jouw geschreven stukken! Ik heb ze gisteren allemaal met veel herkenbaarheid gelezen!
Groetjes,
Renske