Een terugblik: 2 jaar na de hartaanval

[dropcap]A[/dropcap]l heel de dag ben ik aan het nadenken over een blog. Ik moet vandaag schrijven, want het is precies twee jaar geleden dat Vriend een hartaanval kreeg. Tijd voor een terugblik dus. Past lekker bij de decembermaand.

Als ik echt aan die dag denk, dan word ik verdrietig. Daar heb ik vandaag geen zin in. We lopen nog tegen veel dingen aan, maar kunnen ook trots zijn op hoe we ermee omgaan.

Vechter

We zijn van ver gekomen. Vriend is van ver gekomen. Zijn lichaam kreeg zo’n klap dat het nu bijna niet meer is voor te stellen dat hij lijkbleek en doodvermoeid in het ziekenhuis lag.

Ik weet nog goed dat ik tegen mijn moeder zei dat ik niet wist hoe hij ermee zou omgaan. Ik had al snel door dat ons leven zou veranderen. Hij niet. Maar was hij een vechter of zou hij bij de pakken neerzitten?

Informatie

We gingen er allebei totaal anders mee om. Ik ging op zoek naar informatie en wilde alles weten. Vriend heeft nog steeds geen enkele folder of website gelezen.

En misschien is dat maar goed ook. Hij liet en laat alles over zich heen komen. Maar ook laat hij zich niet kennen en al zeker niet leiden door wat er over hartpatiënten wordt gezegd.

Zelfverzekerd

Vriend is niet bang. En zo zelfverzekerd. Hij is ervan overtuigd dat zijn hart nooit meer zoiets geks zal doen.

Daarom doen we nog veel dingen die we altijd deden. Weliswaar op een ander tempo of op een aangepaste manier en de ene keer wat makkelijker dan de andere. Maar het belangrijkste is dat hij zich niet laat tegenhouden. Hij staat niet stil bij z’n halve hart en z’n S-ICD. Dat vind ik knap.

Vergeten

Er zijn soms zelfs momenten dat we vergeten dat zijn hart nog maar voor de helft werkt. Hij houdt geen vocht vast, heeft geen last van z’n medicijnen en thuis met minder zout koken is helemaal niet zo moeilijk.

Het had allemaal erger gekund. Dat beseffen we ons heel goed. Maar hoe schattig dat we twee jaar geleden dachten dat we binnen een half jaar ons oude leven zouden hebben opgepakt.

Dat kan namelijk niet.

Before & after

Er is echt een ‘before & after’: een leven voor en na de hartinfarct. Met aanpassingen wat betreft onze toekomst en in ons dagelijks leven.

Lange stukken fietsen doet hij nu op een elektrische fiets. We leven op een rustiger tempo, want haasten kan niet meer. Duiken is uit den boze, maar zwemmen en snorkelen kan nog wel. De struggle met goede en slechte momenten blijft. Altijd.

Gisteren ging ik nog alleen naar de stad omdat hij toch geen energie had. Maar het hoort erbij. Heel langzaam krijgt het een plekje.

Afgekeurd

Verder werd afgelopen week duidelijk dat ook het UWV vindt dat hij niet kan terugkeren in zijn oude functie. Dat werk is te zwaar. Fulltime werken is verleden tijd. Twintig uur is de max. Precies de helft, net als z’n hart.

We wisten dat dit eraan zat te komen, maar toch doet het wat met je als je het zwart op wit ziet staan. Deze maand krijgt hij dus voor het eerst een WIA-uitkering.

Het betekent wel dat een onzekere periode is afgesloten. Het voelt alsof er eindelijk rust in zicht komt.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver,
(eind)redacteur en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet
en verwent haar twee katten.