Onbezorgd festivals bezoeken met een kleedje

[dropcap]”J[/dropcap]ullie doen nog zoveel!”, krijgen we regelmatig te horen. Dat klopt. Vriend wil niet worden belemmerd door zijn hart. Dus proberen we stug te doen wat we voor de hartaanval ook deden, zoals festivals bezoeken. We doen sommige dingen nu alleen wel anders.

Zo zit er sinds de hartaanval standaard een kleedje in mijn tas als we naar een festival gaan. Zodat we op ieder moment een zitpauze kunnen inlassen. Vriend laadt nu eenmaal wat sneller op als hij zit. Daarnaast wordt hij moe van een lange tijd achter elkaar staan. Een break zo nu en dan helpt om (bijna) net zo lang van zo’n dag te genieten zoals we vroeger deden.

Medicijnen inleveren

Bij een muziekfestival dat we ieder jaar bezoeken, vindt standaard een grondige controle plaats. De beveiliging kijkt vooral of bezoekers geen drugs meenemen. Vorig jaar nam Vriend voor het eerst zijn medicijnen mee. Om 17 uur moest hij zijn pillen slikken.

Bij het fouilleren gaf hij direct aan dat hij medicijnen bij zich had en liet zijn medicijnlijst zien. Voor we het wisten werden we begeleid naar de EHBO-tent. Er blijkt dus een heel systeem te bestaan voor mensen met medicijnen. Zo leer je nog eens wat!

Strand

Een ander festival dat we jaarlijks bezoeken, vindt plaats op het strand. Vorig jaar zaten we met een groep vrienden dicht bij de zee. De eet- en drinktentjes en toiletten stonden meer richting de duinen.

Die dag is Vriend één keer heen en weer gelopen. Naar de wc. Lopen door het losse zand vergde veel te veel energie dus dat probeerde hij te vermijden.

Het was weer eens een leermoment. Dit jaar pakten we het dus anders aan.

Centrale plek

Aan het begin van de dag claimden we een centrale plek. Dicht bij de wc’s, drank, eten en het podium. Hartstikke handig. We zijn tot ’s avonds laat gebleven. “Dat was een goede spot. Doen we volgend jaar weer zo”, concludeerden we tevreden.

Parkpop

Ook Parkpop is een van de festivals die we trouw bezoeken. Om het terrein op te komen zijn er meerdere ingangen. Toen we bij onze oude vertrouwde ingang aankwamen, brak er lichte paniek uit. Een hek! De toegang was weg.

Uiteindelijk moesten we om het halve park lopen om het terrein op te komen. We liepen in de menigte mee en Vriend wilde heel eigenwijs iedereen bijhouden.

Ik zag ondertussen dat het tempo te hoog was. Zuchtend probeerde hij zich groot te houden. Ik bedacht als smoes dat ik iets uit mijn tas moest pakken zodat we wel even stil moesten staan. Als hij zelf geen pauze neemt, dan verzin ik wel een manier zodat hij op adem kan komen (sorry schat!).

Zodra we het terrein op waren, legden we ons kleedje neer en haalde ik drinken. Tijd om te genieten.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver,
(eind)redacteur en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet
en verwent haar twee katten.