Een olifant op je borst

[dropcap]”[/dropcap]Wat voelde je dan precies toen je die hartaanval had?” “Alsof er een olifant op mijn borst stond.” Ik hoor Vriend zijn verhaal vertellen aan een oude bekende.

Hij weet natuurlijk niet hoe het echt is als er een olifant op je staat, maar je kan je vast voorstellen dat het om een heel zwaar, drukkend gevoel ging.

Die pijn op de borst wordt ook wel angina pectoris genoemd. Maar daar had Vriend in die tijd nog nooit van gehoord. Sowieso dacht hij nou niet gelijk aan een hartaanval op dat moment.

Misselijk

“Maar heb je daarvoor dan helemaal niets gemerkt?”, wordt er nieuwsgierig gevraagd. Ik weet precies wat Vriend gaat zeggen. Al 1,5 jaar vertelt hij rustig wat er in december gebeurde.

“Nee, het ging in een half uur mis. Ik was misselijk en had uitstraling naar mijn arm. Nu weet ik dat dat tekenen zijn van een hartinfarct. Achteraf blijkt dat het al minstens 12 uur bezig was.”

“Wow, en al die uren heb je echt helemaal niets gemerkt?” “Nee, helaas niet.” Ook ik heb ontelbare keren het filmpje van die uren afgespeeld, maar er was echt niets aan hem te merken.

Sowieso vraag ik me af of er bij mij een belletje was gaan rinkelen als hij had verteld dat hij last had van z’n arm. Zelfs een pijn op de borst had me waarschijnlijk niet gelijk gealarmeerd. Maar ja, dat is toch niet zo gek als je in de 30 bent?

Luchtje scheppen

“Maar wanneer voelde je dan die pijn?” Vriend vertelt openhartig verder. Hij vindt het wel leuk als mensen zo geïnteresseerd zijn. “Op mijn werk kreeg ik opeens last. Ik probeerde de pijn te verlichten door buiten een luchtje te scheppen.” In zijn kantoor ging hij zelfs even op de grond liggen. Collega’s vonden het maar niets en wilden 112 bellen.

“Nee joh, ik zal wel een spiertje hebben verrekt waardoor het ademen niet goed gaat. Dat heb ik wel vaker gehad. Ik ga wel even naar de huisarts.” Maar dat zag zijn baas niet zitten. Vriend werd grauwer en grauwer. Er moest een ambulance komen.

Metingen

Hij zat op een stoel toen de ambulancemedewerkers arriveerden. “Ik werd aan wat apparatuur gekoppeld. Ze gingen gelijk van alles meten.”

“Het is zeker een verrekt spiertje of niet?” “Nee meneer, u ondergaat momenteel een hartinfarct. Toen schrok ik. Heel erg. Hier ben ik toch te jong voor, dacht ik gelijk.” De oude bekende knikt bevestigend. “Ongelofelijk.” Yep.

Trance

“En wat gebeurde er toen?””Tsja, toen ging alles heel snel. Ze zeiden dat er veel ging gebeuren in korte tijd en dat ik het maar gewoon moest ondergaan. Ik wilde nog naar de ambulance lopen, maar werd tegengehouden. Ik kreeg te horen dat ik met de brancard moest.”

Zodra hij in de ambulance lag, hield hij zichzelf in een soort trance. “Om de pijn zo dragelijk mogelijk te maken.” Tijdens de rit werd er een ECG, een hartfilmpje, gemaakt. Die werd meteen naar het ziekenhuis verstuurd.

Dotteren

“Ik werd direct naar een operatiekamer gebracht. Een heel team stelde zich aan me voor. Via mijn slagader in mijn pols gingen ze richting mijn kransslagader om die te dotteren en stens te plaatsen. Toen dat was gebeurd, viel er een last van me af. Ik kreeg weer zuurstof. De olifant was weg.”

“Jeetje zeg, wat heftig. Maar wat mooi om te zien dat je hier nu staat en toch gewoon alles doet!” Vriend en ik kijken elkaar lachend aan. We pakken allemaal ons biertje en proosten. Op het leven!

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.