Zelfmedelijden als medicijn

blog zelfmedelijden
Foto: Linda Hutten Fotografie

[dropcap]S[/dropcap]oms grijpt het me allemaal ineens naar de keel. Vriend is een hartpatiënt. Ik.ben.getrouwd.met.een.hartpatiënt. Stom van mij, zegt Vriend weleens als grapje. Maar ik denk dat hij het een klein beetje meent.

Hoe kon ik nou ja zeggen tegen iemand die ik als een gezonde jongen leerde kennen en van wie zijn hart nu niet 100 procent werkt?! Het ging heel simpel. Want ik hou van hem. Met mijn hele hart.

Zorgeloos

Vijf jaar geleden ontmoetten we elkaar tijdens een vakantie in Afrika. Zorgeloos, zoals jonge dertigers horen te zijn. Niemand had kunnen bedenken dat hij een hartaanval zou krijgen. Van een ICD hadden we nog nooit gehoord. Zijn infarct is slechts een van de dingen die we inmiddels samen hebben overleefd. Het is ook een van de dingen die invloed heeft op de rest van ons leven.

Zielig

En dat vind ik soms zielig voor ons. Ik zeg het gewoon hardop. Want we proberen altijd positief te zijn. Maar een beetje zelfmedelijden mag toch weleens, heel even, heel kort?

Op die momenten kan ik neerslachtig worden. Me zorgen maken. Me down voelen. Alleen maar willen huilen. Ik vraag me van alles af. Maak mezelf misschien zelfs wel een beetje gek.

Gaat hij eerder dood? Blijf ik alleen over omdat zijn sterke halve hart het niet meer aankan? Ik wil het niet weten. Kunnen we ooit nog verhuizen? Op internet lees ik alleen maar negatieve verhalen van hartpatiënten die geen hypotheek kunnen krijgen. Zie je wel, dat gaat vast niet lukken. Actieve vakanties? Verleden tijd. Komen er uiteindelijk meer slechte dan goede dagen?

Toekomst

Ik heb in zo’n bui weleens tegen Vriend gezegd dat niet alleen zijn leven is veranderd. Ook de mijne. Onbezorgd dromen, plannen maken, net zoals andere dertigers … Dat is niet meer aan mij besteed. Maar ik wil niet dat zijn hart onze toekomst bepaalt.

Positieve stemmetjes

Op die negatieve momenten praat ik met Vriend of bel mijn moeder. Of de positieve stemmetjes komen uit zichzelf als winnaar uit de bus. Die zeggen dat niemand weet hoelang hij nog te leven heeft (gelukkig maar!). Dat er ergere dingen zijn dan niet kunnen wonen in je droomhuis (juist ik moet dat weten!). Dat we vakanties op een andere manier kunnen invullen (gewoon een auto huren!). Dat ik me geen zorgen moet maken over dingen die nog niet spelen. Dat het allemaal wel goedkomt.

Heen en weer geslingerd

Zo word ik heen en weer geslingerd tussen negatieve en positieve emoties. En eigenlijk blijkt wat zelfmedelijden op zijn tijd een goed medicijn. Gezonde mensen nemen zoveel dingen voor lief. Wij niet meer. We genieten. Nog veel meer dan voorheen. Als we weer eens rennen en vliegen van hot naar her, krijgen we de volgende dag de rekening gepresenteerd. Prima, we hebben in ieder geval alles uit de goede dag gehaald.

Regie

Zijn eigenwijze hart heeft ons leven dan wel overhoop gehaald, maar uiteindelijk nemen we zelf weer de regie in handen. Klinkt akelig positief hè. Ik doe mijn best om altijd zo te denken.

Hartstukjes, geschreven door CillaHartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.

Dit vind je misschien ook leuk...

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial