Steeds meer energie: geen trap te veel

[dropcap]V[/dropcap]riend heeft steeds meer energie. Eerder schreef ik al dat er goede en slechte dagen zijn, maar tijdens weekendjes weg lijkt het wel alsof hij geen hartaanval heeft gehad, alsof er lichamelijk niets te klagen valt.

Vooruitgang

Zodra hij zich ontspant en niet piekert, gaat het lichamelijk gelijk vooruit. Sowieso is er in 1,5 jaar veel vooruitgang te merken. En dat is fijn.

Zo moesten we eerder nog tijdens het lopen regelmatig een pauze nemen, tegenwoordig moet ik mijn best doen om Vriend bij te benen. Hij loopt gewoon weer in zijn oude tempo.

Uitdaging

Afgelopen weekend speelden we weer toerist in eigen land. Nadat we een dag eerder al lekker hadden rondgevaren in het Venetië van Nederland, had Vriend opnieuw een uitdaging bedacht. Het beklimmen van een watertoren. 207 treden. 46 meter hoog.

Van tevoren hadden we opgezocht of je op eigen gelegenheid het natuurmonument kon beklimmen. Want dan konden we de tijd nemen. Als je in een groep loopt, voel je je wellicht opgejaagd.

“Ik ben benieuwd hoe het gaat met deze uitdaging”, zei Vriend toen we erheen liepen. “Ik ben zo blij dat je mij daar elke keer in meesleurt”, antwoordde ik licht sarcastisch terwijl we de watertoren naderden.

Enthousiaste vrijwilliger

Daar gingen we. Toch niet met z’n tweeën, want een enthousiaste vrijwilliger ging graag mee. We hadden hem gewaarschuwd dat Vriend het expres rustig aan zou doen. Dat het een uitdaging was om te kijken hoe het zou gaan.

“Ik ken zo’n ding wel. Een vriend van mij heeft dat ook”, reageerde hij op het verhaal van de ICD. “Heb je ‘m in je zij zitten of bij je sleutelbeen? Ik vertel wel elke keer wat dingen en dan kan je even uitrusten.”

Expres langzaam

Vriend liep expres langzaam. Hij zou de top halen, no matter what. En dat deed hij. Zonder gedoe. “Wow, zijn we er al? Was dit het?!”, reageerde hij toen we boven in de toren waren beland.

Hij lachte. Was opgelucht. Weer een stap vooruit. Hij zag er niet moe uit en volgens mij had hij nog genoeg energie over voor de rest van de dag. Die zou sowieso lekker relaxed zijn. We hadden al een boottocht van 2 uur in gedachten.

Wandelroute

De volgende dag had Vriend een wandelroute van 5 kilometer uitgekozen. Want ik had gezegd dat hij dit weekend maar eens moest kijken wat er allemaal in de buurt te doen was.

Een natuurpark met diverse wandelroutes, was het antwoord. Van het woord natuurpark word ik blij, maar niet van wandelroutes. Ik haat wandelen. Rondlopen zonder doel is niet aan mij besteed.

Zo snel mogelijk

Dus sjokte ik achter hem aan. Het gevolg was wel dat Vriend zo snel mogelijk klaar wilde zijn met ‘het kleine rondje’. Ik ook. We liepen stug door zodat we dit maar hadden gehad.

Voor Vriend is een wandeltocht voor herhaling vatbaar. Voor mij niet. Maar hij weet nu ook dat hij 5 kilometer kan lopen zonder een pauze te nemen om de zoveel meter. Op een goede dag. En dat is dan weer positief!

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.