Met een hartpatiënt naar Walibi

[dropcap]N[/dropcap]a een best emotioneel blog is het nu weer tijd voor vrolijke dingen. Achtbanen! Niet voor iedereen een favoriete bezigheid en zeker niet voor alle hartpatiënten, maar Vriend krijgt er geen genoeg van.

Na ons bezoek aan de Efteling vorig jaar werd in juni een vrije dag besteed aan Walibi Holland. Dat park staat bekend om zijn vele achtbanen. De slogan is tegenwoordig niet voor niets #HARDGAAN!

Nieuwe achtbaan

Net als bij de Efteling had het attractiepark een nieuwe achtbaan. “Vette bochten en gewichtloosheid”, vertelde Vriend enthousiast over Lost Gravity. “Maar eerst gaan we in wat achtbanen die we al eerder hebben gedaan. Dan kan ik even wennen.” Nu weet ik dat hij niet hoeft te wennen en dat vooral zei voor mijn gemoedsrust. Maar ik vond het een goed plan.

Oude bekende

Zodra we in het park waren, begonnen we met de eerste rollercoaster die we tegenkwamen: Xpress: Platform 13. De achtbaan heette vroeger Superman: The Ride en is dus een oude bekende in een nieuw jasje.

“Nou, eigenwijs, daar gaan we weer.” Vriend keek me lachend aan. “Je weet nu toch wel dat die waarschuwingsborden er alleen maar staan zodat het park niet aansprakelijk kan worden gesteld.”

“Gaat het?” vroeg ik zodra we stil stonden. “Ja natuurlijk! Deze stelt toch niks voor! Lachen man! Je hoeft me echt niet in de gaten te houden vandaag. Er gebeurt niets.”

Lost Gravity

En ook bij Robin Hood was er niets aan de hand. “Kom, gaan we nu naar Lost Gravity”, spoorde ik Vriend aan. “Nu al? Oké … Moeten we ‘m niet tot het laatst bewaren? Het is misschien wel de leukste!” Maar mijn nieuwsgierigheid won.

Eenmaal aangekomen zag het er wel indrukwekkend uit. Hangend in een stoeltje en diverse scherpe bochten. Ook hier het bord met de waarschuwing: niet toegestaan voor bezoekers met hart- en vaatziekten, pacemaker of hoge bloeddruk. Ik bleef maar aan het artikel van STIN denken waarin staat dat de attracties in Walibi geen problemen veroorzaken bij ICD-dragers.

De ride was leuk en de rij daarna kort, dus we gingen meteen nog een keer. Toen was ik wel een beetje duizelig en werd een pauze ingelast. Vriend had nergens last van.

Ondersteboven

Nog wat ritjes in de Goliath en El Condor maakten voor mij de dag compleet. Ik sloeg de Speed of Sound, die ook achteruit gaat, over. Dus maakte ik foto’s terwijl Vriend ondersteboven voorbij kwam rijden.

Aan het eind van de dag was Vriend twee keer in alle achtbanen geweest. De Lost Gravity hebben we zelfs drie keer gedaan. “Volgend jaar komt er weer een nieuwe achtbaan”, zei hij zodra we het park verlieten.

Ik heb me voorgenomen dat ik dan echt niet meer zal vragen hoe het met hem gaat. Ook al blijft het een beetje gek om al die waarschuwingsborden bij de ingang van de rides te negeren.

Wil je meer weten over pretparken en ICD-dragers? Bekijk dan deze webpagina van STIN. En voor de zekerheid: dat er niets met Vriend gebeurt in snelle attracties betekent natuurlijk niet dat dat voor iedere hartpatiënt geldt.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.