Heelt tijd dan toch alle wonden?
Ik open net Facebook. Er komt een herinnering voorbij ‘die ik misschien leuk vind om te zien’. En opeens realiseer ik me dat het vijf jaar geleden is dat Vriend zijn hartaanval kreeg. Op dit tijdstip zaten we beduusd in het ziekenhuis, lag hij te slapen na een operatie en was er vooral heel veel ongeloof en verdriet.
Vijf jaar geleden sloegen onze levens compleet om. Revalideren. Medicijnen. Operatie S-ICD. Re-integratietraject. UWV. Heel veel gedoe op werkgebied. Ander werk. Weer ander werk. Maar vooral minder energie. Altijd. Iedere dag.
Onderwerp van gesprek
En vandaag lijkt het dan opeens alsof de tijd hard is gegaan. Toch is zijn hart nog steeds onderwerp van gesprek. Misschien niet meer iedere dag, maar zeker nog elke week. Als hij een slechte dag heeft. Als hij een dag eerder te veel heeft gedaan en ik dat al zag aankomen, maar er niks van mag zeggen. Als hij te zware spullen wil sjouwen en eigenwijs is. Als ons zoontje het vertikt om te lopen en hem iedere keer optillen te zwaar is. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De tranen zijn er nog steeds. Wel wat minder. Gelukkig.
Het heeft ons leven zo veranderd. Werk is inmiddels zo’n beladen onderwerp. Hij wil graag een baan dichterbij huis, maar wie neemt een hartpatiënt aan voor 20 uur in de week? We denken nu aan andere dingen zodat hij zijn eigen dag kan indelen, maar dat is een langetermijnplan.
Psycholoog
Tsja. Wat een klotedag vijf jaar geleden. Terwijl ik dit schrijf word ik weer verdrietig. Het blijft pijn doen. Ondanks gesprekken met een medisch psycholoog afgelopen jaar. Ik ben niet van de psychs, maar opeens had ik daar behoefte aan. Ons leven was na de geboorte van onze zoon en een verhuizing in rustiger vaarwater beland. Ik besefte dat we de hartaanval nog steeds geen plek hadden gegeven. Nu we stil stonden, konden we daaraan werken.
De psych van het ziekenhuis benadrukte nog eens wat we allemaal hebben meegemaakt in vijf jaar. Ik heb jullie nooit verteld dat we twee maanden na de hartaanval te horen kregen dat mijn schoonmoeder ongeneeslijk ziek was. Ze had nog maar zes maanden te leven. Ongelofelijk. En het blijft onwerkelijk. Aangezien Vriend aan het revalideren was, kon hij veel bij z’n moeder zijn. De eerste Hartstukjes liet ik aan haar lezen. We regelden binnen korte tijd onze trouwerij. Zij gaf hem weg op die mooie dag in juni 2015. Vier maanden later namen we afscheid.
Vrolijk kindje
Als zij ons nu kon zien, gelukkig met ons vrolijke kindje, dan was ze zeker trots geweest. Omdat we doorzetten. Plezier maken. En ook de positieve dingen zien. Hij is vaak gezellig thuis omdat hij maar 4 uur per dag werkt. We doen meer wat wij willen. Wij denken niet lang na over spontaan een weekendje weg. We willen ons niet meer druk maken, “want er zijn altijd ergere dingen”. Natuurlijk lukt dat niet altijd. Maar toch.
Genieten mensen. Dat is het. Het is zo’n cliché, maar het allerbelangrijkste dat er is. Genieten van elkaar en de mensen die je liefhebt. Nog een fijne stomme 4 december! 😘
(En stiekem best blij dat we dit jubileum waren vergeten!)
Dit blog verscheen ook in HartbrugMagazine, een uitgave van Hartpatiënten Nederland.
