Hartpatiënt neemt trap op berg van 66 meter
[dropcap]W[/dropcap]as Vriend een jaar geleden nog druk met revalideren, bijna twee weken geleden waagden we ons aan een trap op een berg van 66 meter. Met bovenop een 6 meter hoog stalen edelhert.
Iedere keer als we langs de heuvel met het kunstwerk reden, zeiden we dat we toch eens naar dat hert moesten gaan. En dat deden we lekker eigenwijs op een druilerige zondagmiddag.
De berg markeert de grens van de Veluwe.
Trap
De trap was best indrukwekkend, maar rustig begonnen we te lopen. De treden waren irritant. Net te groot om van de ene naar de andere te stappen.
Op een gegeven moment probeerde ik toch even uit of het niet in één stap kon. Ik liep vooruit en dacht niet aan Vriend.
“Hey, lekker ben jij. Even laten zien dat jij wel gewoon snel omhoog kan!” Oeps, dat was niet de bedoeling. “Ik probeerde alleen die treden uit. Rotdingen. Dat ze daar nou niet over nadenken bij het maken van zo’n trap!”
Blubberige boel
Ik ging weer naast hem lopen en checkte of het goed ging. Hij was nog niet één keer gestopt, maar ging rustig naar boven. Ik zat stiekem al aan de ‘afdaling’ te denken. Het regende en het was een blubberige boel. Het zou vast glad zijn op de weg terug.
Hoe hoger we kwamen, hoe kouder en winderig het werd. Vriend stopte zijn hoofd in de kraag van zijn jas. Het ging harder regenen, maar we liepen door. Het hert werd steeds groter. “Zie ons nou! Je bent helemaal doorweekt! Lekker stel zijn wij. Precies vandaag gaan wij naar dat hert, haha!”
Mental coach
Voor ik het wist riep ik hoe gaaf het zou zijn als hij in één keer die trap kon nemen. “Dat ga je doen! We zijn er bijna. Je kan het!” Ik ontpopte me opeens als een ware mental coach en schrok van mezelf. Je hoeft mij niet aan te moedigen als ik aan het sporten ben. Snel hield ik m’n mond.
Overwinning
Maar we hebben het gehaald! Zonder stop! Opnieuw een overwinning. Vriend doet steeds vaker dingen waarvan we in eerste instantie dachten dat het niet mogelijk zou zijn. Zijn conditie is binnen een jaar met sprongen vooruitgegaan.
Terugweg
“Kijk, er staat zelfs een bank. Dat is leuk in de zomer.” Maar nu maakten we snel wat selfies. We hadden het koud, waren zeiknat en snakten naar een warme douche.
“Doe je wel voorzichtig als je naar beneden gaat?”, zei Vriend, wetende dat ik zelfs op een rechte weg al zomaar op mijn kont kan vallen.
Modder
Ik volgde zijn voetsporen door het natte gras, maar het had geen zin. Daar ging ik. Vriend draaide zich om en zag me opeens op de grond zitten. Hij keek hoe ik reageerde, maar ik moest zo hard lachen dat we al snel samen in een deuk lagen.
Ik stond op en checkte de schade. Modder. Op mijn kleding, schoenen, handen… overal. “Hoe krijg je het weer voor elkaar?!?!”
Natuurlijk gaan we nog een keer terug. Maar dan wel als de zon schijnt.
Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.
