Eitje zonder zout

[dropcap]”I[/dropcap]k krijg geen zout op mijn eitje.” Een appje van Vriend zaterdagochtend, twee dagen nadat hij in het ziekenhuis terecht was gekomen. De avond daarvoor was ik al in paniek geraakt. Ik had in de folders gelezen dat eten voortaan mogelijk zoutloos of zoutarm zou moeten. Ik vroeg me af hoe ik dat aan hem moest vertellen.

Genieten

Want we houden van eten. Van genieten. Met een kaasplankje op het terras. Een patatje op een festival. De snelle hap thuis hielden we al netjes in de gaten. En sinds we elkaar leerden kennen, ontpopte zich in mij zowaar een keukenprinses. Wel eentje in wording nog, maar koken voor twee bleek veel leuker dan voor één. Receptje hier, receptje daar. Maar wel allemaal mét zout…

“Ja lieverd, ik weet het. We hebben het er straks wel over.” Want Vriend keek de folders niet in. Hij had wel iets anders aan zijn hoofd en liet alles maar over zich heen komen. Knap, maar niets voor mij. Ik wilde weten waar we aan toe waren. Wat ons mogelijk te wachten stond.

Googelen

We hadden namelijk al weer wat meer folders van het ziekenhuis gekregen, onder andere over eten. En daar was ik al tegengekomen dat hij mogelijk geen zout meer mocht. Mijn Google-verbod was van de baan. Ik googelde me suf naar hartpatiënten en zout. Zocht naar kookboeken met zoutarme recepten. Keek wat voor producten er te krijgen waren. Kreeg van familie en vrienden links naar gerechten die we wel konden maken.

Na een paar dagen bleek dat de paniek voor niets was geweest. We hadden mazzel. Vriend hield geen vocht vast. De natriumarme maaltijden waren verleden tijd.

Diëtist

Toch moesten we niet te vroeg juichen, waarschuwde een diëtist ons later. Hij mocht dan wel weer een eitje met zout, maar onze levensstijl zou wel veranderen.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.