De jongste in de zaal

[dropcap]I[/dropcap]n het nieuwe jaar gingen we voor het eerst naar een voorlichtingsbijeenkomst in het ziekenhuis. Onder anderen een hartrevalidatieverpleegkundige en een psycholoog kwamen aan het woord.

Natuurlijk waren we weer wat te laat. We moesten nog wennen aan ons nieuwe langzame tempo. Maar we konden ons niet haasten.

Uitdaging

De weg naar de zaal was sowieso een uitdaging voor iemand die een paar dagen geleden voor het eerst weer eens had gefietst. Vijf minuten.

We liepen het ziekenhuis door, moesten een paar trappen op en uiteindelijk nog door een lange gang. “Nou, straks zien we daar allemaal hartpatiënten die staan uit te hijgen”, zei ik lachend. “Ja zeg, wat een roteind lopen!”

Jongste hartpatiënt

Voordat we de zaal binnenliepen, keken we elkaar even aan en knepen kort in elkaars hand. Here we go. Op naar een ruimte die vast vol zat met ouderen. “Succes hè, niet emotioneel worden.”

Onze verwachting klopte. We waren de jongsten. Dat was in één oogopslag duidelijk. Hoewel we er rekening mee hadden gehouden, deed het toch pijn om plaats te nemen tussen mensen die je ouders, ooms en tantes en zelfs opa’s en oma’s hadden kunnen zijn.

Ik bekeek het maar positief en fluisterde tegen Vriend dat het lang geleden was dat we weer eens ergens de jongsten waren.

Nieuwsgierig

Het leek alsof heel de zaal naar ons keek. Hoorden wij daar wel? Waren we met iemand meegekomen? Misschien hadden ze wel medelijden met ons. “Ach, kijk nou, zo’n jong stel.” Wellicht waren ze nieuwsgierig wie van ons iets had? En vooral, wat dan precies? Want dat wilde ik het liefst ook aan hen vragen.

Vragen

De sprekers hadden het over allerlei zaken. Van medicijnen, reizen tot het verwerken van een eventuele psychische klap. Tussendoor kon iedereen vragen stellen. Sommige mensen hadden duidelijk niet de voorlichtingsboekjes gelezen. Ik zat me alweer op te vreten.

Irritatie

Een mevrouw zorgde ervoor dat ik me nog meer ging ergeren. Ze wilde zo snel mogelijk weer aan het werk. Ze had een hartaanval gehad maar maakte zich ontzettend druk, terwijl we net daarvoor een heel verhaal over stress hadden aangehoord.

Mijn mond viel open. “Ongelofelijk. Ga maar lekker direct weer aan de slag mevrouwtje, dan zit je hier straks weer”, mompelde ik tegen Vriend.

Pauze

In de pauze kwam een man op ons af. “Eindelijk nog een jong persoon gevonden. Er zijn echt alleen maar oudere mensen hier”, zei hij enthousiast.

Hij was tien jaar ouder en had op de tennisbaan een hartinfarct gehad. “Gelukkig daar, want een dag daarvoor was ik nog alleen aan het mountainbiken in het bos.” Ook hij moest revalideren. “Hopelijk komen we elkaar tegen”, zei hij tegen Vriend.

Hart&Vaatgroep

Als laatste kwam nog iemand van de patiëntenvereniging Hart&Vaatgroep aan het woord. Na de voorlichtingsbijeenkomst raakten we met hem aan de praat.

Toen kwamen we erachter dat Vriend die dag een bijzonder geval was. De mensen die aanwezig waren geweest mankeerden iets aan hun hart of hadden een hartaanval gehad, maar niemand anders had daar een half hart aan overgehouden.

Verbaasd keken we elkaar aan, maar we haalden al snel onze schouders op. We waren vandaag in ieder geval weer wat wijzer geworden.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.