De grenzen van de telemetrie

[dropcap]D[/dropcap]e verhuizing naar de afdeling Cardiologie betekende in de praktijk dat Vriend helemaal niet alle vrijheid had om overal te lopen. Daar maakten we namelijk kennis met telemetrie: meten op afstand. Zijn hartritme moest overal in de gaten worden gehouden.

Kastje

Hij kreeg een mobiel kastje dat zijn hartritme registreerde. Op zijn borst zaten opnieuw elektroden geplakt die aan de zender waren verbonden. De gegevens werden doorgestuurd naar een computer. Zo konden de verpleegkundigen een oogje in het zeil houden. Maar hij mocht alleen onder begeleiding aan de wandel.

Het telemetriekastje.

Enkelband

Net als bij een enkelband kon Vriend zich maar in een bepaald gebied bewegen. Naar het restaurant om samen wat te drinken mocht niet, want daar was geen bereik. Met zijn tweetjes op pad om heel het ziekenhuis onveilig te maken zat er dus niet in. De afdeling en de gang, dat was ons terrein.

Marathons

Nu kon hij in het begin ook geen marathons afleggen. De eerste dag op die afdeling waren we al blij met een heel klein rondje. Met twee stops. In totaal was het nog geen 10 meter.

Maar er zat vooruitgang in. Letterlijk en figuurlijk. Als hij even langer uit bed wilde, pakten we een rolstoel en raceten we over de afdeling.

Fysiotherapeut

Samen met een fysiotherapeut ging hij aan de slag om zijn conditie op te bouwen. Een dag later liep hij, terwijl hij zich aan de balustrades vasthield, langzaam heel de afdeling over. Niet in één stuk achter elkaar. Want zijn benen voelden moe. “Alsof je lang door de stad hebt geslenterd of een dag in de bergen hebt gewandeld.”

Opladen

Als hij even rust nam, kon hij er weer tegenaan. “Even opladen, lieffie.” Ik kletste en kletste om hem af te leiden zodat hij niet te veel zou piekeren over het feit dat hij nog geen 50 meter kon lopen. Ik maakte grapjes, moedigde hem aan en hielp hem bij iedere stap die hij zette.