Ben ik een mantelzorger?

[dropcap]E[/dropcap]en aantal weken geleden werd ik benaderd door het platform Mantelzorgelijk. Of ze mijn blogs daar mochten delen? Natuurlijk! Maar ben ik dan een mantelzorger omdat Vriend een hartpatiënt is?

Ik vind van niet. Maar vandaag kreeg ik een aanvraag voor een interview. Over mantelzorg. Het is dus tijd om eens uit te zoeken of ik dan toch binnen die categorie val. Misschien een beetje?

Op de site van het grootste onafhankelijke platform voor en door mantelzorgers, kunnen mantelzorgers hun kennis, ervaringen en gevoelens delen. Mijn blogs staan daar helemaal niet gek. Bovendien zijn sommige verhalen van anderen herkenbaar. Maar een mantelzorger ben je toch alleen als je heel veel tijd besteedt aan het verzorgen van een dierbare?

Hulpbehoevend

Volgens Mezzo, de belangenvereniging voor mantelzorgers, zijn mantelzorgers mensen die langdurig en onbetaald zorgen voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende persoon uit hun omgeving.

Vriend is helemaal niet hulpbehoevend. Niet meer. Net na z’n hartaanval was het een heel ander verhaal. Ik schoor hem toen hij nog niet lang op z’n benen mocht staan. De eerste twee dagen had hij niet eens de kracht om z’n bestek op te tillen. Later hielp ik hem met douchen en aankleden, duwde ik hem rond in z’n rolstoel en gingen we samen voorzichtig lopen.

Maar nu kan hij alles zelf. Hij is eigenlijk helemaal de oude, met een mankementje waar we soms wat van merken.

Zware spullen

Ja oké, sinds hij een hartpatiënt is loop ik wat vaker heen en weer. Als vriend net boven is geweest, beneden komt en iets is vergeten bijvoorbeeld. Ik weet dat hij er tegenop ziet om weer de trap te moeten nemen. Of dat we ergens binnenkomen en er ligt nog wat in zijn auto. Bij ons geen kibbelpartijtje meer wie terugloopt. Dat ben ik. En dat doe ik ook weleens zuchtend.

Als we samen boodschappen doen, is de zware tas voor mij. Een kratje bier halen was onbewust een mannentaak geworden, maar nu haal ik die. En toen we de afgelopen weken met die mooie zomerdagen naar het strand gingen, sleepte ik met een grote tas en een koeltas (wijze les: voortaan de spullen meer verdelen zodat Vriend ook wat kan dragen).

‘Het overkomt je’

Mezzo schrijft verder dat mantelzorgers er niet voor kiezen om te gaan zorgen. “Het overkomt hen, omdat ze een emotionele band hebben met degene die zorg nodig heeft.” Ja, dat klopt. Maar de omschrijving gaat verder. “Mantelzorgers zorgen soms 24 uur per dag, kunnen hier niet zomaar mee stoppen en verrichten soms verpleegkundige handelingen.” En dat is dus niet meer van toepassing.

“Maar indirect ben je toch een mantelzorger, ook al klinkt dat raar”, zegt mijn moeder. “In de begintijd was je dat zeker. En nu let je ongemerkt op. Je zorgt voor zijn welzijn. Zoekt van alles uit over eten, zegt tegen hem dat hij soms beter even kan gaan rusten. Als je een broodje hebt gegeten op het terras, hou je er al rekening mee dat jullie even moeten wachten voordat jullie kunnen gaan lopen.”

Hmm, daar zit wat in.

Aandacht

In mijn zoektocht naar de betekenis van mantelzorg, kom ik ook terecht op de site van de Rijksoverheid. “Wie mantelzorger is, loopt het risico dat alle aandacht altijd is gericht op de zorg voor een ander.” Tsja, dat is waar. Natuurlijk heb ik het gevoel dat het de laatste twee jaar vooral om Vriend draait. Maar dat is toch logisch?

Nu pas komen we op medisch gebied in rustiger vaarwater terecht. We weten beter met dingen om te gaan, maar lopen ook nog vaak genoeg ergens tegenaan. We leren nog steeds leven met zijn nieuwe lichaam.

Al met al vind ik mezelf toch geen echte mantelzorger. Een test van VGZ is het met mij eens. Morgen maar eens aan de journalist vragen waarom ik word geïnterviewd over mantelzorg.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver,
(eind)redacteur en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet
en verwent haar twee katten.