Sympathieke verzekeraar
Als je chronisch ziek wordt, krijg je te maken met allerlei verschillende partijen. Je denkt dat ze er voor jou zijn. Hoewel je al genoeg aan je hoofd hebt, vertel je overal keer op keer je verhaal.
Allereerst natuurlijk aan de bedrijfsarts. Het duurde een tijd voordat we ons daar moesten melden, want revalideren stond voorop. Ook kwamen de eerste brieven van het UWV binnen, maar we hadden het meest contact met het re-integratiebureau.
Hulp
Als ‘groentjes’ keken we positief tegen het bureau aan. We dachten dat we hulp kregen bij het vinden van een passende baan, maar al snel bleek dat het we slechts een nummer waren. Het draaide meer om de werkgever dan om ons.
Toilet schoonmaken
De re-integratiespecialist begreep echt niet wat het betekende om een hartpatiënt te zijn. Ze keek eerst nog of er geschikte functies waren bij de oude werkgever van Vriend. Desnoods moest hij de toiletten maar schoonmaken. Ze stelde zelfs beroepen voor waarbij lichamelijke inspanning nodig was.
Jobhunter
De jobhunter die ze inschakelde leek oprecht geïnteresseerd. Uiteindelijk besteedde hij weer alles uit aan een collega. Verder betrapte ik hem een keer erop dat hij al op zijn horloge keek toen hij net bij ons binnenkwam. Ook hij hield dus mooi een façade op.
We kregen via een andere partij te horen dat zijn werkzaamheden erop zaten. We konden hem niet eens fatsoenlijk bedanken (voor niets weliswaar, maar je bedankt toch iemand die in ieder geval de moeite neemt om bij je over de vloer te komen?). Ook kregen we geen mail of telefoontje van hem. Hij moest vast snel door met het volgende ‘dossier’.
HRM-dienstverlener
Daarnaast werd Vriend naar een HRM-dienstverlener gestuurd. Het was de enige partij die wel interesse toonde en naar zijn verhaal luisterde. Onze kant koos. Maar hun visie om cliënten een leven vol energie te bezorgen was op ons niet echt van toepassing.
Steeds vaker kregen we het gevoel dat de re-integratiespecialist helemaal niet zo’n specialist was. Ze deed maar wat. Onze nekharen stonden op een gegeven moment al overeind als we haar naam of de naam van het bedrijf hoorden.
Casus
Een nieuwe baan betekende vast dat we klaar zouden zijn met het re-integratiebureau. Maar helaas… We werden weer gebeld, maar dit keer door iemand die wel haar best deed. Tevergeefs.
Wat een opluchting was het dan ook toen we uiteindelijk hoorden dat ‘deze casus’ werd overgedragen aan een verzekeraar. We wisten nog niet hoe en wat, maar veel slechter kon het niet worden.
Het allerbeste
En nu, ruim drie jaar later, komen we eindelijk iemand tegen die de situatie lijkt te begrijpen. Een man die met slechts één telefoontje vertelt dat hij snapt dat het hart van Vriend niet beter wordt, dat hij niet meer energie zal krijgen en dus ook niet meer uren kan werken.
“Een keuring is overbodig”, aldus de sympathieke verzekeraar die rustig de tijd nam. “Ik wens u en uw jonge gezin vooral het allerbeste.”
Dit blog is gebaseerd op een door mij geschreven column die is gepubliceerd in Hartbrug Magazine (jaargang 41, nummer 2, april 2018) van Hartpatiënten Nederland. Het blog op de site is aangepast.
