De operatie: plaatsing van de S-ICD
[dropcap]D[/dropcap]e implantatie van de preventieve S-ICD stelde niet veel voor was ons van tevoren verteld. Binnen een dag zou Vriend weer thuis zijn.
Maar dat liep even iets anders. Hij ging op zondag het ziekenhuis in om de volgende ochtend onder het mes te gaan. “Dat worden dus twee nachten in het ziekenhuis. Ik verheug me nu al op het eten!” En dat bedoelde hij niet sarcastisch.
Menu
Het ziekenhuis had een menu waarbij hij zelf van alles kon samenstellen. En tijdens zijn langere verblijf was Vriend creatief geworden. Bij het ontbijt en de lunch was zijn wensenlijst eindeloos.
“Doe maar twee sneetjes bruin brood, kaas, kip, tomaat, komkommer uhhh… Heb je nog een eitje? Ja, doe ook maar peper en mayo.” En zo maakte hij standaard z’n uitgebreide broodjes gezond.
Telemetrie
Op de laatste zondag van maart checkten we in. Te vroeg. En dat was niet handig. Vriend moest opnieuw aan de telemetrie. Daar hadden we geen rekening mee gehouden! Weer was hij veroordeeld tot de afdeling.
Hij kwam terecht op een kamer met drie andere mensen. Oudere patiënten. Opnieuw de verbaasde en meelevende blikken. Sinds december waren we er al steeds meer aan gewend geraakt.
Nerveus
Vriend was een beetje nerveus voor de operatie. Het was de allereerste keer dat hij onder narcose ging. “Dat stelt niet veel voor”, probeerde ik hem gerust te stellen. “Ze zeggen dat je aan iets leuks moet denken en voor je het weet ben je al weg.”
Ook was hij bang voor de mogelijke pijn na de ingreep. “Er zit dan toch iets wat er niet hoort.” Ik wist niet hoe ik hem daarmee kon helpen. Het enige was hopen dat het allemaal zou meevallen.
Operatie
De operatie was zo voorbij. Ik mocht hem ophalen bij de verkoeverkamer. Zwaaiend en lachend kwam hij, voortgeduwd in een bed, naar me toe. Hij voelde zich goed en vertelde dat hij net voor de operatie had aangegeven dat hij meedeed aan een onderzoek over rijden met een S-ICD na de operatie. “Ik lag nog net niet op de operatietafel toen ik het formulier ondertekende.”
Half uur
Al snel na de ingreep kwam de specialist langs. “De ICD zat er binnen 30 minuten in. Eigenlijk was de narcotiseur langer bezig.” In de wond had hij een morfine-ampul achtergelaten tegen de pijn.
Vriend zijn bovenlichaam zat onder het ontsmettingsspul. “Dat verdwijnt vanzelf. En zoals je op je borst ziet, heb je op maar één plek een verbandpleister. Dat komt omdat je daar één snee hebt in plaats van twee. Heb ik geleerd van de man met de meeste ICD-ervaring.”
Op de zijkant, de plek van de ICD, zat ook een grote witte pleister. “Ik heb achter je spier zitten wroeten. Daar zit ‘ie. Morgenochtend kijken we nog even hoe het met je gaat, vertel ik je nog meer en dan kan je daarna waarschijnlijk naar huis.”
Lees hier hoe het na de operatie ging. Als je je inschrijft voor de nieuwsbrief, dan weet je zeker dat je niets mist!
Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver,
(eind)redacteur en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet
en verwent haar twee katten.
