Niets meer dan een herinnering

Het is 14.10 uur. Ik krijg een appje van Vriend. “4 jaar alweer…”, lees ik. Ik frons mijn wenkbrauwen. We zijn zeven jaar bij elkaar, dat was in de zomer. Snel schieten wat andere dingen door m’n hoofd. Wat ben ik vergeten?

Dan zie ik de datum op mijn computer. Het is precies vier jaar geleden dat hij een hartaanval kreeg.

Herinnering

“Krijg nou wat”, app ik terug. “Ik denk er nu pas aan. Dat is gek. Toch een goed teken dat we er niet bij stilstaan dan.” Vriend beaamt dat, maar geeft toe dat hij schrok toen hij de herinnering op Facebook voorbij zag komen.

Vaag

Eerdere jaren dachten we er altijd in de ochtend al aan. Precies rond het tijdstip dat hij het infarct kreeg. Vandaag waren we met onze zoon bezig voordat Vriend in de auto stapte.

Ambulance

Even ga ik terug naar vier jaar geleden. Mijn maag draait zich om. Ik weet nog goed hoe het voelde. Hoe ik schrok toen ik werd gebeld dat Vriend was opgehaald met een ambulance. De beller vertelde natuurlijk niet wat er aan de hand was. Deed een beetje vaag en liet het woord hartaanval niet vallen. Ik moest nog een heel stuk rijden naar het ziekenhuis.

Bericht

“Wat voor herinnering zie je op Facebook dan?”, app ik Vriend terwijl ik ondertussen naar mijn eigen pagina ga. Ik zie een bericht uit 2015, een jaar na het infarct:

Een jaar geleden. Telefoontje. Lenn ambulance. Paniek. Racend naar ziekenhuis, rennend naar Eerste Hart Hulp.
Hartaanval. Hart kapot. Leven overhoop.
Precies vandaag gaan we langs voor twee controles. Gelukkig lopen we nu samen hier!

Eronder een foto van ons in het ziekenhuis. We stralen, we zijn blij dat we er allebei zijn.

Naïef

Het is bijna schattig. Wat waren we nog onwetend en naïef.  En dat was misschien maar goed ook. De revalidatie was klaar, maar we hadden verder nog geen idee van al het moeilijke gedoe dat nog op ons pad zou komen. Van re-integratiebureaus, jobhunters, advocaten en kapotte vriendschappen. Maar ook niet van onze wilskracht en doorzettingsvermogen om gewoon ons leven te leiden zoals we ook deden voor de hartaanval.

Vier jaar geleden. Wow. Gelukkig stralen we weer. En zijn we blij dat we er allebei zijn.