Met een hartpatiënt in de achtbaan

[dropcap]N[/dropcap]ooit gedacht dat ik met een hartpatiënt in een achtbaan zou zitten om te kijken of dat goed gaat met zijn hart. De dag begon met een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zeker toen Vriend op weg in de auto zei dat hij het ook wel spannend vond.

Ik maakte me stiekem al dagen druk en probeerde mezelf toe te spreken. “Het komt goed, hij is niet bang, zijn overgebleven stukje hart is sterk. Ook Stichting ICD dragers Nederland (STIN) én de ICD-app zeggen dat ICD-dragers naar een pretpark kunnen. Je maakt je vast weer druk om niets.”

Instructies

Voordat we het park ingingen, kreeg ik nog instructies. “Hier zitten m’n medicijnen, daar m’n ICD-pas en de medicijnlijst.” Dat is eens een ander begin van een dag ‘ontspanning’. Ik wilde zo snel mogelijk de eerste achtbaan trotseren. Dan hadden we het maar gehad.

Rustig opbouwen

Vriend had een route uitgestippeld en enthousiast de app van de Efteling gedownload. Eerst gingen we in een rustige attractie: de bobslee. Maar daar stond al het eerste bord met daarop een waarschuwing voor mensen met hartproblemen.

“Dat doet het park alleen maar om zichzelf in te dekken voor als er iets gebeurt. Deze gaat echt niet hard.” Ik wist het, maar toch vroeg ik in de rij nog even wat ik moest doen als hij bewusteloos zou raken door zijn S-ICD. Ik zag mezelf al helemaal een man van 1,86 meter uit een karretje slepen.

We hadden sowieso al bedacht dat ik in alle attracties links van hem zou zitten. Mochten we toch heen en weer geschud worden, dan kwam zijn ICD (die in zijn zij zit) tegen mij aan en niet tegen de zijkant van het karretje. Gelukkig stelde het ritje inderdaad niets voor.

Bloeddruk

Op naar de volgende. En dat was er één waar we nog nooit in hadden gezeten. Daar ontbrak het bordje met het hart. Wel een teken voor mensen met bloeddrukproblemen. Die van Vriend wordt standaard laag gehouden door al zijn bètablokkers dus ik ging met een gerust hart naast hem zitten.

De Python

Het werd weer spannend bij de Python. Een achtbaan die we altijd al leuk vonden en eentje die nu mooi van pas kwam bij het testen van zijn hart. Twee loopings. Twee kurkentrekkers. En G-krachten van 3,5. Hoppakee, achterin want dan gaat het sneller.

In de gaten

Bij deze achtbaan kon ik het niet laten om Vriend in de gaten te houden. In de eerste looping keek ik naar rechts hoe het ging en zag een big smile op zijn gezicht. Ik kreeg ondertussen mijn hoofd niet meer recht en zag Vriend alleen maar lachen.

Op het rechte stuk kon ik mijn hoofd weer draaien. “We moeten straks nog een keer, want ik zat alleen maar naar jou te kijken dus ik heb er niet zoveel van meegekregen”, was het eerste wat hij hoorde toen de rit stopte.

Baron

Het slotstuk was de nieuwe Baron. Volgens de Efteling ‘130 seconden spanning, snelheid en beleving!’. En een vrije val van 37,5 meter. Op dit moment maakte ik me eigenlijk niet meer zo druk om zijn hart. Ik kreeg het zelf wat benauwd toen we stonden te kijken hoe de kar recht naar beneden viel. Maar ik wilde me niet laten kennen. Wel gingen we nog even niet op de voorste rij zitten. Dat zouden we de tweede keer doen.

Tien ritjes

Want uiteindelijk hebben we alle achtbanen nog een keer gedaan. Na zo’n tien ritjes is het nu duidelijk dat achtbanen voor ons niet zijn afgeschreven. Vriend is opgelucht en bij mij is er een last van mijn schouders gevallen. Nu begint hij alleen alweer te zeuren over het volgende pretpark. “Daar zijn de achtbanen veel heftiger.” Zucht.

Lees in Spannend ritje hoe ik me van tevoren voelde over dit uitstapje. Een jaar later zijn we naar Walibi Holland geweest!

Wil je meer weten over pretparken? Bekijk dan deze webpagina van STIN. En voor de zekerheid: dat er niets met Vriend gebeurt in snelle attracties betekent natuurlijk niet dat dat voor iedere hartpatiënt geldt.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.