Opgedroogde tranen

[dropcap]I[/dropcap]n het ziekenhuis probeerde ik iedere keer zo positief mogelijk te doen. Zat ik in de auto nog te huilen, zodra ik de drempel overstapte droogde ik mijn tranen op. Ik wilde niet dat Vriend zou merken hoeveel verdriet ik die eerste dagen had.

Tranen

Hij moest positief blijven. Ik wilde positief zijn. Over een tijd waren we vast gewend aan het idee dat hij opeens een hartpatiënt was met dozen medicijnen. Dat we alles wat rustiger aan zouden moeten doen.

Misschien was dat niet eens zo slecht? “Straks worden we nog van die health freaks, schat. Dat zou een giller zijn hè. Echt héél gezond eten, meer sporten, nog meer je hart volgen… misschien wordt alles wel anders?”

Chaos

Maar in mijn eentje sloeg de paniek toe en kwamen de echte tranen. Alles was al anders. Zijn hart zou nooit meer de oude worden. Elke keer kwam het zinnetje voorbij hoeveel geluk hij had gehad.

Ik wilde niet denken aan wat er had kunnen gebeuren. Zonde van de energie. Hij leefde nog. Dat was het belangrijkste. Maar in mijn hoofd was het een chaos. Zei een stemmetje weer dat een hartinfarct kan leiden tot de dood. Een ander wuifde het op zijn beurt weg. “Niet bij stilstaan, hup, vooruit kijken.”

Tandenstokers

De eerste avond thuis draaide ik huilend de sleutel in het slot voordat ik naar bed ging. Hij hoorde dit te doen. Net zoals de vuilnis buitenzetten.

De stilte in huis benauwde me. Het was zo gek om opeens alleen te zijn. In m’n eentje naar bed en wakker worden was een hele tijd geleden.

Overal werd ik aan Vriend herinnerd. Liep ik naar boven, dan zag ik zijn schoenen onderaan de trap. Deed ik de koelkast open, dan zei een pak ijsthee me gedag. Een achtergelaten briefje, zijn stomme broodtrommel, alles maakte me verdrietig. Ik keek zelfs anders tegen zijn rondslingerende tandenstokers aan.

Mijn maag draaide zich om bij het idee dat ik al die alledaagse dingen zo zou koesteren als hij er niet meer was. “Klaar dramaqueen, joehoe, hij leeft nog!”, riep ik mezelf dan tot de orde.

Kerstboom

Naarmate de dagen verstreken, loste de eerste paniek zich op. De tranen droogden, hele strenge health freaks hoefden we niet te worden bleek na een gesprek met de diëtist en we keken uit naar het moment dat Vriend zou thuiskomen. Lekker weer samen onszelf zijn.

En natuurlijk de kerstboom optuigen. Vriend had er zin in. “Ik liggend op de bank, jij mij lekker drinken brengen en jou dan aanwijzingen geven waar een bal moet!” Ik kon niet wachten tot het zover was.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.