Bewaakt hart

[dropcap]D[/dropcap]aar lag hij dan. Vriend op de hartbewaking. Op 35-jarige leeftijd gevloerd door een hartaanval. En niet zo’n kleintje ook. De hartinfarct bleek meer dan 12 uur bezig te zijn geweest. Alle beelden van die uren schoten door mijn hoofd.

Ik word nog steeds misselijk bij de gedachte dat het al bezig was toen we naar bed gingen. Je moet niet denken in ‘wat als’, maar hey, niet zo gek dat ik allang blij was dat hij die ochtend gewoon wakker is geworden!

Het telefoontje
Ik kwam net bij een opdrachtgever toen ik een telefoontje kreeg van Vriend, dacht ik. “Hey schatje, alles goed?” Maar ik hoorde niet zijn vertrouwde stem. “Niet schrikken”, zei zijn collega. “Hij is op weg naar het ziekenhuis. Hij voelt zich niet lekker en heeft pijn in zijn arm.”

Stress
Op de een of andere manier bleef ik rustig. Het woord hartaanval was niet genoemd. Vriend had vast last van stress. Die dag werd zijn vader namelijk geopereerd aan prostaatkanker.

Ik stapte in de auto terwijl ik nog niet wist naar welk ziekenhuis hij ging. Geen tranen, geen paniek en dat is achteraf maar goed ook. Natuurlijk reed ik snel, maar als ik had geweten dat hij op dat moment een hartaanval onderging, had ik als een bezetene gereden.

180 km/uur
Ik zag hem toen hij terugkwam van het dotteren. Twee stents rijker en net zo verbaasd als ik over wat er in 1,5 uur was gebeurd. “Wat flik je me nou joh!”, zei ik lachend. Ook Vriend maakte gelijk grapjes.

We begrepen niet dat hij een hartaanval had gehad. “Ik voelde me niet lekker, mijn werk belde 112 en opeens lag ik in de ambulance.” Die was uiteindelijk met 180 kilometer per uur door dorpjes gereden, op weg naar het ziekenhuis. Toen we dat hoorden, was het lachen even voorbij.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.