Emotionele incontinentie

[dropcap]H[/dropcap]uilen, huilen en nog eens huilen. Ik kon er niet meer mee stoppen toen Vriend net thuis was, maar zo’n twee maanden later stortte ik echt in. Ik was moe. Op. Uitgeput.

Lullig kiezelsteentje

Al die tijd na de hartaanval had ik voor hem klaargestaan. Positief gedaan. Doelen gegeven. Ik was sterk geweest. Maar ik kon het niet meer. Zijn rots in de branding was veranderd in een lullig kiezelsteentje.

Het leek of ik in een denderende trein had gezeten die abrupt tot stilstand kwam. Nu hij wat meer kon, drong pas tot me door wat we allemaal hadden meegemaakt. En het einde was nog niet in zicht.

Boos

Ik begreep mezelf niet. Ik voelde me alleen terwijl Vriend thuis was. Waarom was ik zo verdrietig? Het ging de goede kant op en juist nu liet ik het afweten.

De tranen bleven komen. Niets kon mijn emotionele incontinentie stoppen. En oh, wat was ik boos. Het liefst wilde ik alles bij elkaar schreeuwen. Maar dat was dan ook een van de weinige dingen waar ik zin in had, naast slapen en het normale leven ontvluchten.

Jaloers

Kwam het omdat alles draait om de patiënt? Dat wilde ik niet denken, want dat klonk zo jaloers. Vriend was juist de zielige. Niet ik. Zijn hart was kapot. Niet de mijne.

Kwam het omdat ik mijn oude leventje weer wilde oppakken, inclusief mijn bedrijf dat even op een lager pitje had gestaan? Ik deed m’n best, maar zodra nieuwe klanten zich meldden, kreeg ik het benauwd.

Zwak

Vriend vond dat ik rustig aan moest doen. Mezelf tijd moest geven. “Je leven stond de laatste weken alleen maar in het teken van mij. Neem nou rust en laat alles even los.” Maar ik wilde zo graag verder waar we waren gebleven. Niet zwak zijn. Doorgaan.

Rouwproces

Ik wilde me niet afvragen waarom dit ons overkwam. Maar deed het toch. Ik wist dat ik moest accepteren dat alles nu anders was. Maar wat vond ik dat moeilijk. Het voelde als een rouwproces.

Schop onder m’n kont

Normaal geef ik mezelf wel snel een schop onder m’n kont, maar die liet deze keer wat langer op zich wachten. Moest ik niet met iemand gaan praten, opperden een paar mensen uit m’n omgeving.

Nee. Ik ben een open boek. Ik klets genoeg. En iedereen die ik in die tijd sprak, kreeg gewoon mijn verdrietige waarheid te horen. Ik moest dit zelf doen.

En ik kwam er weer bovenop. Ik weet niet precies waarom, maar na twee treurige weken was het genoeg. De tranen stopten. Het leven ging weer verder.

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.