Eindelijk uit bed
[dropcap]N[/dropcap]a 48 uur verdween de zuurstofslang. Vriend mocht eindelijk een keer uit bed. Het bleek een spannend moment. Voorzichtig moest hij op de rand van het bed gaan zitten. Daar zat Vriend, alsof hij zijn eerste stappen ooit ging zetten.
Voorzichtig
Wij dachten dat hij gewoon kon opstaan en lekker kon lopen, maar de verpleegster zag dat toch even anders. Hij mocht eerst op een stoel zitten, daarna een stukje langs het bed lopen. Ik stond tegen een muur en keek hoe alles ging. Langzaam kwam hij overeind. Even wachten, kijken of hij duizelig werd. Voorzichtig zette hij zijn ene voet voor de andere neer. Rond het bed, met de verpleegster in de buurt.
Kus
“Ik probeer naar je toe te lopen om een kusje te geven.” Normaal stond hij op en deed hij dat gewoon! Maar daar kwam hij, voetje voor voetje, lachend en mij belonend met een dikke kus. Ik probeerde mijn tranen tegen te houden. Dit moest een mooi moment zijn. Dit was het begin van zijn revalidatie.
Weg
Wat was ik blij dat hij na twee dagen zijn bed uit kon. Maar wat deed het pijn om te zien hoe langzaam die enkele meters gingen en hoe moe hij ervan werd. Hij kon nog niet eens 10 meter achterelkaar lopen. Hij moest het dan ook rustig aan doen, maar stiekem oefenden we als de verpleging niet in de buurt was.
Wc
De eerste keer naar de wc was een mijlpaal. Die dag ging hij drie keer uit bed. We wilden zo snel mogelijk naar een ‘normale’ afdeling toe. Weg van de hartbewaking en op naar cardiologie. Weg van het computerscherm met zijn cardiogram dat de afgelopen dagen onze televisie was geworden.
Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.
