Applaus voor chronisch zieke vaders

Vandaag is het Vaderdag. Voor alle pappa’s een feest maar vaders die chronisch ziek zijn verdienen wat extra applaus. Het is nogal wat dat je heel veel dingen met je kind wil doen, maar het soms gewoon niet kan.

Omdat je lichaam even niet meewerkt. Omdat je moe bent. Maar iedere keer probeer je  het weer.

Dit jaar is het de eerste Vaderdag voor Vriend. Hij doet hard zijn best om een ‘normale’ vader te zijn, alsof hij geen hartpatiënt is.

Thuis

Toch merk ik dat hij zichzelf soms tegenkomt. Als hij na vier uur werken weer thuis is, kan hij niet gelijk met ons zoontje van zeven maanden in de weer. Eerst moet hij een uurtje op bed liggen.

Dragen

Ook fysiek wordt hij op de proef gesteld. Onze zoon weegt steeds wat meer. En wordt dus zwaarder om te tillen. De biceps  van Vriend groeit wel, maar hij houdt het steeds vaker minder lang vol om zijn kind te dragen.

Kinderwagen

Na het inklappen en in- en uitladen van de kinderwagen is het even nodig om op adem te komen. De gevolgen van slapeloze nachten zijn vanzelfsprekend. Voor iedereen, maar voor een hartpatiënt net nog iets meer.

Intensief

In het weekend in de ochtend de baby wassen en aankleden betekent dat het zakje energie al direct wordt aangebroken. De dag beginnen met te veel handelingen achter elkaar is iets te intensief.

Ontdekkingstocht

En nu zoonlief kruipend op ontdekkingstocht is, is het best vermoeiend om elke keer achter hem aan te gaan. Vooral als je net op de grond zit en weer voor de zoveelste keer op moet staan. Een ‘normaal mens’ vindt dat al vermoeiend.

Gek doen

Maar samen kunnen ze heel goed wandelen, spelen, zwemmen, eten, drinken, kletsen, knuffelen, boekjes lezen en vooral lachen en plezier maken. Voor gek doen heb je gelukkig geen perfect werkend hart nodig.