Stukjes uit het hart, over het hart
In het ziekenhuis probeerde ik iedere keer zo positief mogelijk te doen. Zat ik in de auto nog te huilen, zodra ik de drempel overstapte deed ik mijn vrolijke masker op. Ik wilde niet dat Vriend zou merken hoeveel verdriet ik die eerste dagen na zijn hartaanval had.
Nooit gedacht dat ik met een hartpatiënt in een achtbaan zou zitten om uit te proberen of dat gaat. De dag begon met een zenuwachtig gevoel in mijn buik.
Hij heeft er een hele studie op nagehouden. Sites bekeken, antwoorden gezocht, zelfs belletjes gepleegd om te kijken of hij nou wel of niet in een achtbaan kon.
“Het is gewoon domme pech. Je hebt geluk dat je het hebt overleefd.” BAM! “Het is lullig”, ging een van de cardiologen verder. “Je hebt supermooie kransslagaders. Maar een stukje plaque is de boosdoener. Er is nauwelijks sprake van aderverkalking. Dit gebeurt bijna nooit.”
De verhuizing naar de afdeling Cardiologie betekende in de praktijk dat mijn Vriend helemaal niet alle vrijheid had om overal te lopen. Daar maakten we namelijk kennis met telemetrie.
