Afgekeurd het nieuwe jaar in

[dropcap]W[/dropcap]e zijn alweer twee weken in het nieuwe jaar beland. Als het goed is wordt 2017 voor ons eindelijk een jaar zonder gedoe. Zonder zaken en instanties die zijn gelinkt aan de hartaanval.

Sinds de hartinfarct eind 2014 zijn we voortdurend in de weer geweest met allerlei organisaties. Van de bedrijfsarts, het re-integratiebureau tot een HRM dienstverlener. De laatste twee bedrijven zeggen dat ze er voor jou zijn, maar hebben ondertussen meer contact met de werkgever. En wat was het allemaal vermoeiend.

Scheutje assertiviteit en een dikke huid

Sowieso zijn we nog nooit zo vaak van het kastje naar de muur gestuurd. We hebben zoveel gekke dingen meegemaakt. Soms vielen we van de ene verbazing in de andere.

Eigenlijk komt het erop neer dat je als chronisch zieke niet alleen een flinke dosis doorzettingsvermogen moet hebben, maar ook nog een scheutje assertiviteit en een dikke huid.

Ik zou er wel tientallen blogs over kunnen schrijven, misschien vertel ik er later eens wat meer over, maar dit blog gaat over de plannen voor 2017. Dat is tenminste de bedoeling.

Dag des oordeels

We weten nu namelijk meer waar we aan toe zijn. Twee jaar lang wisten we dat de dag des oordeels net voor 4 december 2016 zou vallen. Op dat moment was Vriend officieel twee jaar ziek en was er geen mogelijkheid om terug te keren in zijn oude fulltimebaan. Dat betekent minder inkomsten. Daarom kon Vriend een WIA-uitkering aanvragen bij het UWV.

We waren best zenuwachtig, nee, heel zenuwachtig, voor de gesprekken met de verzekeringsarts en arbeidsdeskundige. Voor ons was al heel lang duidelijk dat Vriend nooit meer 40 uur kan werken, maar zouden zij die mening delen?

Nieuw begin

En nu is Vriend afgekeurd het nieuwe jaar ingegaan. Hij kan volgens het UWV niet meer dan 20 uur werken. We zijn er nog lang niet, want een baan voor 4 uur per dag heb je niet zomaar. Via een stage werkt Vriend nu bij een andere werkgever. Het is allemaal nog onzeker qua contract, maar toch zie ik het als een nieuw begin. Er is een last van onze schouders gevallen.

We hoeven geen telefoontjes meer te verwachten van een afstandelijk re-integratiebureau of af te spreken met een jobhunter die vooral op zijn horloge kijkt. De bedrijfsarts krijgt weer een ander dossier in handen. De enige instantie waar we mogelijk contact mee hebben is het UWV. Wat lekker overzichtelijk!

We kunnen ons dus weer echt gaan bezighouden met ons leven, met onze toekomst. Kom maar op 2017!

Hartstukjes wordt geschreven door Cilla, getrouwd met een hartpatiënt, tekstschrijver, (eind)redacteur, blogger en eigenaar van HoofdletterC. Ze is gek op dieren, eet ze dan ook niet en verwent haar twee katten.